Vrede

Bij het UE café op 8 november werd gesproken over een tekst van Meester Dang uit 2007 die vandaag nog steeds actueel is.

Hij zegt: “De wereldgeschiedenis is een geschiedenis van oorlogen. Het lijkt alsof gedurende de periode van de moderne beschaving wij nog niet één enkele dag een tijd van wereldvrede hebben gekend. Overal zijn altijd bombardementen, geweervuur en het doden van onschuldige mensen. Als deze wereld door de Schepper is gemaakt, door mensen en levende wezens te scheppen, waarom kunnen we dan geen vrede hebben?”

In het antwoord van de Meester op deze vraagstelling, legt hij de schuld bij onze “onnozelheid”.

Het oorspronkelijke model van de mens zou zijn dat wij “onbekend” moeten blijven.

Levende wezens op deze aarde hadden in de prehistorische tijd geen oorlog. Vanaf het moment dat de mensen verschenen, met hun onderscheidende geestvermogens, zagen zij de verschillen tussen elkaar en begonnen namen te geven aan elk individu. Als het daarbij was gebleven dan was er niets aan de hand geweest. Maar omdat zij het begrip van “bezit” van materiële zaken gingen misbruiken ontstond er de vreselijke ideologie van het “individualisme”.

Wat Meester Dang hier bedoelde was dat de mens onderscheid maakt. Op zich is dat een goede zaak. We hebben niets aan “de mensen”, dat is een hoop vlees. We moeten een “mens” zien, zodat we met elkaar kunnen communiceren en delen. Wij praten over Russen, Duitsers, Belgen, arbeiders, slaven, negers, vluchtelingen. Groepen hebben geen gezicht, pas als we iemand een naam geven, zien we dat het een mens is zoals wij.

Maar de Meester legt ook uit dat wij namen geven, gerelateerd aan bezit, wat inhoudt dat men ook een rangorde schept. Naam en positie, worden verbonden met recht op bezit, geld en macht. Wie de verschillen waarneemt, begint jaloezie en afgunst te ontwikkelen, wat leidt tot hebzucht. De volgende stap is strijd om je eigen positie, bezit en macht te behouden of te versterken, ten koste van anderen.

Hebzucht, egoïsme en machtsstrijd, zijn de telkens terugkerende kwesties in de lessen van Meester Dang.

Hij geeft aan dat we onbekend, dat is naamloos of positieloos, behoren te zijn. We mogen elkaar onderscheiden en namen geven, maar dat is een hulpmiddel om elkaar te herkennen en te kunnen delen wat wij gemeenschappelijk hebben.  Als niemand zich verheven voelt boven de ander, dan is er geen reden meer om afgunstig te zijn. Het is als het oude spel van de stoelendans. Daar is altijd 1 stoel te weinig waardoor er steeds iemand afvalt, en tenslotte 1 winnaar overblijft. Bij onze stoelendans zijn er altijd genoeg stoelen, daarom zijn er bij ons ook altijd allemaal winnaars.

De Meester gaf dit voorbeeld ook toen hij zei dat iedereen in de toekomst meester Dang zou worden. Als er 2 waren, was er strijd. Als er 10 waren, was er strijd. De enige oplossing daarvoor was om iedereen meester Dang te maken, dan is er ook geen reden tot strijd meer.

Oorlog is een toestand waarbij dit alles uitvergroot wordt. We geven elkaar namen, en noemen de een goed en de ander slecht. We creëren vijanden die ons land, bezit, vrijheid of leven afnemen. Wat er dan volgt is een keten van geweld.

Waarom gebeurt dit terwijl we weten dat dit een verkeerde weg is? Omdat we niet leren van deze pijnlijke lessen, zullen ze steeds opnieuw herhaald worden. Pas als we de les geleerd hebben, zal dit voorbij zijn.

Wijsheid en verlichting zijn de grondslag voor tolerantie, mededogen en liefde voor de medemensen.

Onze ziel heeft geen naam, geen ambities of emoties.  Daarom heeft de ziel ook geen zonde. Dit is het perspectief van wijsheid, verlichting, mededogen, liefde, verdraagzaamheid en vergeving. Hoe meer we ons laten leiden door onze ziel, des te meer zal ons lichaam deze eigenschappen kunnen overnemen. Waar wijsheid en verlichting, liefde en mededogen, verdraagzaamheid en vergeving groeit, ontstaat vrede.

Eigenlijk een mooie boodschap voor de naderende kerstdagen.

DV